In ons vaarwater

In ons vaarwater
8 Mei 2023 / Heerlen

Vandaag even geen stukje van mij als Straatadvocaat, maar als die van vrijwilliger bij Wijkbeheer. Ik moet er wel bij zeggen, dat de straatadvocaat in mij hier behoorlijk wat van vindt. 

Gisteren hadden wij dus met een aantal vrijwilligers een vergadering. Hierbij was ook een professional aangeschoven die, zoals eerder benoemd door de gebiedsregisseur. Dit vanuit de gemeente de taak heeft gekregen om “iets” met de wijkbeheren te gaan doen. Dat we over die invulling van dat “iets” verschillen als dag en nacht is gisteren maar weer eens gebleken. 

Een uitspraak die overigens door deze professional ten stelligste ontkend werd. Hij beweerde niet de gemeente te zijn, noch te werken in opdracht van. Dat dit gewoon klinkklare onzin is, blijkt wel uit de notulen die van de vorige vergadering. Hier zijn uitspraken van de gebiedsregisseur hierover als directe quote is vastgelegd.

Opbouwwerk heeft als opdracht

De opbouwwerk heeft als opdracht vanuit de gemeente om met de vrijwilligers van de wijkbeheren aan de slag te gaan. Hij dient als een soort bruggenbouwer. Helaas nemen wij het omgekeerde waar. Er wordt niets opgebouwd, maar eerder afgebroken. 
Waarvan een onlangs opgedoekt project vanuit een burgerinitiatief maar weer eens het bewijs is.  Een schitterend project trouwens, wat erop gericht was om deze wijk eens in een positief daglicht te zetten. Gezien het feit dat Heerlen qua criminaliteit op 1 staat in Nederland zéér welkom lijkt me zo. 

Echter heeft de burger in kwestie het bijltje erbij neergegooid, nadat deze herhaaldelijk door de opbouwwerker was overrulld. Het voelde voor de burger niet meer als “zijn project”. Het voelde als een overname waarin de burger niets meer terug herkende van zijn eigen input en ideeën. 

Het begon er al mee dat we herhaaldelijk moesten vragen welke pet de professional op had tijdens de vergadering. Want het toeval wil dat deze persoon ook raadslid is.

En dat maakt het natuurlijk wel interessant, immers hebben wij recent nog een raadsvergadering bijgewoond waarin het ging over “integriteit”. Je zou dus kunnen stellen dat deze persoon een schoolvoorbeeld is van belangenverstrengeling. Hierdoor ontstaat er een vervelende situatie. Ik ben overigens niet de enige die daar zo naar kijkt, ook diverse raadsleden vinden dat. Wie dat zijn, weten zij zelf natuurlijk wel. Echter heeft nog niemand de vraag gesteld of dit wel oké is om met diverse petten raadslid te zijn. 

 Vaarwater van de professionals

Keer op keer wordt geroepen dat “men” vindt dat wij te veel in het vaarwater van de professionals zitten. Laten we voorop stellen dat wij geen hulpverleners zijn, noch wensen wij dat te zijn. wij willen dat wanneer wij mensen die zich melden bij ons met een hulpvraag en doorsturen naar de professionals, ook daadwerkelijk geholpen worden. 

In de praktijk blijkt echter vaak dat men met hun specifieke hulpvraag, of een onderdeel daarvan, zich meldt bij “het verkeerde loket” en de mensen weer weggestuurd worden. Dit levert frustratie en onnodig vertraging in het proces op voor de burger. 

Maar wat nog veel erger is, is dat deze burgers vaak NIET verteld wordt waar ze dan wél moeten zijn. Ze worden weer buiten in de kou gezet, vaak radeloos nadat hen dit voor  de 10e keer (of meer) overkomt. 
Deze mensen staan vervolgens weer bij ons aan de deur, compleet overstuur.

Om dat wij maar vrijwilligers zijn

Compleet stuitend wat de professional dan hierover te zeggen had:
Omdat wij maar vrijwilligers  zijn, dienen wij de deur dan óók maar te sluiten voor deze mensen. 

Ik dacht dat ik van mijn stoel viel. En getuige de gezichtsuitdrukking van mijn collega’s was ik niet de enige die deze opmerking even niet verwerkt kreeg. 
Wanneer wij zien dat iemand zich verloren voelt en klem zit tussen de instanties en beleid, dienen wij hen ook maar te laten stikken. 

Zéér vreemd, zeker als je bedenkt dat binnen werkelijk ALLE visies en missies van alle zorg/hulp gerelateerde instanties wel iets geschreven staat over het belang en welzijn van de cliënt centraal. En ook nog iets over integrale samenwerking. 

Maar dat belang staat helemaal niet centraal. De euro staat overduidelijk centraal. Anders was men ook niet zo doodsbang dat wij in hun vaarwater zouden zitten. Ik denk dat men gewoon bang is dat we aan hun broodwinning komen wanneer wij “gratis” dingen doen voor onze medemens, en daar doordat wij ons niet zo gehinderd voelen door hokjes en kaders, doorgaans ook nog verder mee komen dan de professionals. 

Het kan ook anders

Dat het óók anders kan, heb ik gelukkig als straatadvocaat onlangs waar mogen nemen in een andere gemeente. Het ging toen over een multi complexe casus, waarin er, ondanks dat we samen niet het gewenste resultaat bereikt is geworden, wél optimaal geïnvesteerd werd in de samenwerking onderling. We waren welkom en werden serieus genomen. We konden afstemmen met elkaar wie wat ging doen en maakten gebruik van elkaars kwaliteiten. En dat maakt écht een wereld van verschil he.

Lessen voor de gemeente Heerlen

Wellicht heeft onze gemeente daarin gewoon nog veel te leren. Wij hebben als vrijwilligers in ieder geval steeds weer opnieuw de verbinding opgezocht, en onze hand gereikt. We hebben meer dan duidelijk gemaakt wat we kunnen, willen en wat haalbaar is, bínnen het wettelijk kader. Dat er geen gebruik van gemaakt wordt, dat is echter een bewuste keuze van de professionals.

Dat geldt trouwens niet voor allemaal hoor, we hebben intussen ook een heel leuke samenwerking met een andere professionele partij die opereert binnen het jeugdwerk. Nu we vooral het contact laten verlopen via een andere persoon dan voorheen, krijgen we ineens wel heel mooie dingen voor elkaar samen. 

Dus het kán wel, maar men moet het willen. 

Wij zijn als schippers op de open zee niet zo bang voor wat storm en donder. 
Wanneer iemand hulp nodig heeft, dan zijn wij er. Ook als we het niet kunnen oplossen, staan we nog steeds naast mensen. En als men dat dan gegronde reden vindt om een berg bagger uit te kiepen over mensen. Mensen die zonder winstoogmerk voor een ander klaar staan, dan zij het zo.

Ik hoop alleen ontzettend voor de professional in kwestie, dat nooit één van zijn dierbaren verloren dreigt te raken tussen de grenzen van dat vaarwater.  Als die persoon namelijk afhankelijk zou moeten zijn van de professional van gisteren, dan zou de hulpvrager gewoon verdrinken!

En zo is maar weer eens bevestigd dat OCO de juiste weg is voor mij.
Ik vaar mijn eigen koers en met mij ook vele anderen. Als dat soms leidt tot een botsing, dan is dat maar zo. Gelukkig heb ik een stevige boot.

Op mijn vraagstelling over wat men voornemens is om te doen aan het wantrouwen van burgers. Keer op keer word bevestigd dat dit wantrouwen aangaande de overheid terecht is. kies maar een willekeurige “affaire” ter onderbouwing, werd vakkundig geen antwoord gegeven. 

Stof tot denken

Ik hoop, dat deze blog gelezen word. Er nog eens over word nagedacht en er misschien een nieuwe aanpak nodig is, zodat mensen wél echt geholpen gaan worden. 

En hoewel wij inmiddels zeer gekwalificeerd zijn als vrijwilliger in 6 meter dom kijken, gaan we dat in ieder geval niet doen zodra het gaat om mensenlevens.
We doen wat nodig is. 

Alle rechten voorbehouden
© 2023 Stanley ter Haar  Desiree van Deurse